Je verwachtingen als ouder moet je soms bijstellen, zo besloot de een om de liefde van zijn leven te volgen en aan de andere kant van de wereld te gaan wonen en nummer twee besluit om bijna tegelijkertijd te vertrekken voor een langere periode om met een rugzak op zijn rug Zuid-Amerika te gaan ontdekken. Zwelgend in zelfmedelijden, tot buikpijn aan toe was ik de eerste weken nadat ik deze mededelingen kreeg. Niks huisje boompje beestje in Huize Slagers.
Tot die ene vrijdagochtend, waarin een klein meisje uit Wierden, net op het verkeerde moment op de verkeerde plaats was. Haar ouders hadden ongetwijfeld ook hun dromen, hun verwachtingen van de toekomst. De angst van elke ouder werd voor hen een onomkeerbare waarheid. Ik moet denken aan een collega die op een vrijdag in april 2008 bezoek kreeg op kantoor van heren van Defensie. Defensie kwam vertellen dat zijn zoon door een bermbom in Afghanistan om het leven was gekomen. Beide ouderparen hadden niets te kiezen, ongevraagd is hun leven voor altijd veranderd.
Ik wens de ouders van Aniek heel veel sterkte toe bij het verwerken van dit grote verlies. Verdere woorden kan ik niet opschrijven omdat ik ze niet weet.
Wat ik wel weet dat ik zelf moet ophouden met zeuren.